Geloof het of niet, maar als kind was ik niet zo’n fanatiek lezer. Als ik al las dan was dat voornamelijk fanfiction van mijn favoriete films en series. Nee, ik was een typisch televisiekind. Op mijn achtste keek ik al liever met mijn oma naar the Bold en the Beautiful dan naar Samson en Gert en later werd mijn televisie verslaving alleen maar erger.

De boeken die ik las als kind waren voornamelijk de verhalen van Wipneus en Pim door B. van Wijckmade. Die verslond ik! En meer dan eens ging mijn zakgeld op aan deze leuke boekjes. Ondanks dat ze nog steeds een plaatje hebben in mijn hart, ben ik toch niet van plan om er in de nabije toekomst eentje te herlezen.

Daarom ga ik maar wat minder ver terug in het verleden voor deze vraag… En dan kom ik terecht bij Breaking Dawn, het vierde en laatste deel in de Twilight serie van Stephanie Meyer. Don’t get me wrong; I love me some Twilight! Maar het laatste boek uit de serie doet me de laatste tijd echt huiveren. Dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik me steeds meer ga ergeren aan Bella. Ik weet niet waarom maar waar ik vroeger echt weg was van Twilight heb ik nu echt iets dat één boek eigenlijk genoeg was geweest, want de verhaallijn wordt naar mijn mening echt té bizar op het einde.
Natuurlijk is mijn kijk op het boek ook veranderd door het feit dat ik nog maar een tiener was toen ik het boek voor het eerst las, en nu ben ik een getrouwde vrouw van 25 en het is logisch dat je kijk op dingen veranderd. Vroeger was Bella een klein beetje mijn heldin, want wie wil dat nou niet: twee knappe kerels die om je aandacht vechten. Wat mij betreft had Bella alles wat een meisje zich maar kon wensen. Als ik de boeken nu lees vind ik het vooral heel erg egoïstisch… de manier waarop ze met de gevoelens van Jacob speelt.

Maar goed, ik bedoel daarmee natuurlijk niet dat ik niet meer kan genieten van het hele verhaal, alleen ben ik er niet meer weg van.