Mijn hart klopt in mijn keel als ik dit boek dichtsla. Wat een meeslepend verhaal wordt er verteld in dit boek. 
Het is ook erg indrukwekkend hoe Sophie Jordan deze fantastische wezens moeiteloos weet te verweven met de échte wereld.

Toen ik pas was begonnen in dit boek had ik weinig respect voor het hoofdpersonage Jacinda, ik vond haar namelijk behoorlijk egoïstisch en roekeloos. Op een manier die niet alleen haarzelf, maar ook anderen in gevaar bracht.

Mijn waardering voor Jacinda groeide eigenlijk pas naarmate mijn respect voor de andere personages afnam omdat zij Jacinda dwingen om iets te zijn wat ze niet wil zijn. Zo is daar de kolonie van de draki’s die voor haar een toekomst hebben uitgestippeld met de zoon van hun leider en haar moeder die Jacinda dwingt de kolonie met haar te ontvluchten en het liefst zou willen zien dat Jacinda net als haar tweelingzus ‘gewoon’ wordt. Ze is eigenlijk vrijwel het hele boeken een gevangene van de wensen van anderen tot aan het superspannende einde van het boek.

Wat ik zo mooi vind aan het verhaal is de onmogelijke liefde tussen Will en Jacinda. De draak en de drakenjager, al weet Will dat aanvankelijk natuurlijk niet. Jacinda ontdekt het wel al vrij snel in het verhaal en staat in tweestrijd omdat ze weet dat ze haar vermogen om te transformeren zal verliezen zonder hem.

Ik heb zelden zo gevloekt na het omslaan van de laatste pagina van een boek, want nu moet ik dus nog héél lang wachten tot ik verder kan lezen. Ik ben razend benieuwd hoe het Jacinda en Will vergaat in deel twee.

Welke eigenschap hoort écht bij jou?