Ik ben behoorlijk emotioneel. Films als Bambi, Moulin Rouge, Hachi…. oh Hachi *snik* kan ik niet kijken zonder dat er waterlanders aan te pas komen. Maar boeken kunnen ook behoorlijk effect op mij hebben. Vandaag gaan we het hebben over: Een boek waar je verdrietig van wordt

Er zijn verschillende boeken die me verdrietig maakten. Ook een boek waar ik verdrietig van wordt omdat ik het kwijt ben, en het nergens meer te koop is. Maar een boek wat me echt verschrikkelijk deed huilen was het moment dat Beth overleed in het boek ‘Onder Moeders Vleugels’ a.k.a. ‘Little Women’ van Louisa May Alcott.

Als klein meisje kon ik nergens meer van genieten dan van boeken die zich afspeelde in het verleden. Geschiedenis was mijn lievelingsvak op school, en niet omdat ik zo nieuwsgierig was naar oude werktuigen en ambachten of iets dergelijks… nee, het had alles te maken met het feit dat in ons geschiedenisboek ieder hoofdstuk werd afgesloten met een plaatje van de klederdracht in die tijd.

En klein prinsesje als ik was smulde ik van de plaatjes van elegante jurken en sierlijke bonnets. Ik raakte verslaafd aan alle boeken en films waarin mooie jurken voorkwamen. Bij de film ‘Sissi’ met Romy Schneider ging ik helemaal uit mijn dak!

Op een dag ontdekte ik in een hoekje bij ons op zolder wat oude boeken van mijn moeder. Waaronder ‘Op eigen wieken’ het vervolg op ‘Onder Moeders Vleugels’. Op de kaft stond een meisje in een hele mooie jurk voor de spiegel haar haar te doen. Jurk…. stotterde mijn brein.

Ik ontvoerde het boek naar mijn kamer en mijn familie heeft mij de daaropvolgende uren niet meer gezien. In één ruk las ik het boek uit. Zodra ik ontdekte dat er ook een deel één was, moest ik dat natuurlijk ook lezen.

Het stukje waarin Beth overlijd brak echt letterlijk mijn kleine meisjeshart. Ik was toen nog zo jong om te geloven dat alleen hele oude mensen dood konden gaan, dus dat boek was best en schokkende eye-opener voor mij. Ik de maanden na het lezen van dat boek was ik echt overal bang voor. Zo kwam het voor dat ik toen ik in de klas zat, met mijn gum te spelen het ding per ongeluk verloor… in mijn neus.

Ik kon er niet meer bij, het ding was gewoon foetsie leek wel. Ik was er zo van overtuigd dat ik eraan dood zou gaan dat ik hardop begon te huilen in de klas. Mijn lerares moest uiteindelijk mijn moeder bellen die me kwam ophalen. Mama en mijn lerares vroegen me verschillende malen wat er aan de hand was, maar ik schaamde me te erg om het te vertellen. Achterop de fiets zei ik tegen mama dat mijn lerares en verhaal verteld over een meisje dat een gum in haar neus had geduwd en toen dood ging. En vroeg haar nerveus of dat zou kunnen.

“Ja, dat kan best.” zei mijn moeder voor de grap wat bij mij een paniekaanval veroorzaakte van heb ik jou daar. “Wat is er nou?”

“Ik ga doo-ood!”

Maar goed, zoals jullie wel merken is het allemaal goed afgelopen met me. Ik ben wel eens vergeetachtig wat ik dan gekscherend wijt aan het gummetje in mijn hersenen.

Omdat Onder Moeders Vleugels me voor het eerst echt confronteerde met de dood, is het het boek wat me steeds weer verdrietig maakt.

Van welk boek wordt jij verdrietig?